Przegląd roczny budowlany, zgodnie z art. 62 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy – Prawo budowlane, powinien obejmować: przegląd elementów zewnętrznych obiektu            i instalacji, czyli takich elementów, które są narażone na czynniki atmosferyczne (m.in. silny wiatr, deszcz, niska temperatura, zalegający śnieg).

W przypadku budynków mieszkalnych minimalny zakres przeglądu został określony
w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 sierpnia 1999 r. w sprawie technicznych utrzymania budynków mieszkalnych. Dla pozostałych budynków Ustawodawca nie wydał stosownych rozporządzeń, a zatem obiekty powinny spełniać minimalne wymagania określone w art.5 ust.2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej.

„Coroczne kontrole należy przeprowadzać raz w każdym roku kalendarzowym, przy czym odstęp czasu między datą kontroli w danym roku, a datą kontroli          w roku poprzednim nie musi być równy 365 dni (tj. 1 rok).”

Przegląd pięcioletni, zgodnie z art. 62 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane, powinien odbywać się co najmniej raz na 5 lat i obejmować swoim zakresem sprawdzenie stanu technicznego i przydatności do użytkowania całego obiektu budowlanego, estetyki obiektu budowlanego oraz jego otoczenia; kontrolą tą powinno być objęte również badanie instalacji elektrycznej i piorunochronnej w zakresie stanu sprawności połączeń, osprzętu, zabezpieczeń i środków ochrony od porażeń, oporności izolacji przewodów oraz uziemień instalacji i aparatów.
Właściciel lub Zarządca, w roku kalendarzowym, w którym przypada kontrola pięcioletnia, może przeprowadzić kontrolę w zakresie pięcioletnim wraz z kontrolą roczną pod warunkiem sporządzenia protokołu, który będzie uwzględniał zakres obu kontroli.
Zwrot „co najmniej” wskazuje, że niektóre obiekty lub pomieszczenia wymagają częstszych kontroli. Należą do nich na przykład obiekty o bardzo skomplikowanej konstrukcji (w zakresie budowlanym), obiekty lub poszczególne pomieszczenia charakteryzujące się specyficznymi wymaganiami bezpieczeństwa np.: zagrożenie wybuchem, pomieszczenia kotłowni, pomieszczenia „mokre” czy pomieszczenia biurowe (w zakresie elektrycznym).
W związku z powyższym dla obiektów, w których zachodzi konieczność dokonywania częstszych przeglądów, zaleca się opracowanie oraz dołączenie do Książki obiektu „Karty przeglądów” zawierającej harmonogram wymaganych kontroli.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 pkt 1 lit. c, ocena stanu technicznego instalacji gazowych oraz przewodów kominowych (dymowych, spalinowych i wentylacyjnych) powinna obejmować m. in. sprawdzenie:

• • zmian w kanałach i przewodach spalinowych, jakie wprowadzono za zgodą Właściciela lub Zarządcy budynku w okresie od poprzedniego przeglądu,
  • drożności przewodów kominowych,
  • siły ciągu kominowego, ustalonego przy pomocy atestowanego urządzenia pomiarowego zapewniającego prawidłowe działanie podłączonych urządzeń dymowych, spalinowych, wentylacyjnych,
  • występowania uszkodzeń przewodów na całej ich długości, kanałów, czopuchów, włazów, ław kominowych, nasad kominowych itp.,
  • posiadania sprawnie działających urządzeń wentylacyjnych, w tym nawiewnych i wywiewnych w pomieszczeniach, w których zainstalowane są urządzenia grzewcze (np. trzony kuchenne, piecyki wody przepływowej, kotły c.o., itp.),
  • częstotliwości okresowego czyszczenia przewodów kominowych, o jakich mowa w § 34 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. Nr 109, poz. 719),
  • dogodnego dostępu do czyszczenia i przeprowadzania okresowych kontroli przewodów kominowych i urządzeń mających związek z kominami,
    występowania innych stwierdzonych w trakcie kontroli nieprawidłowości mogących spowodować zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia.

„Zgodnie z § 47 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych użytkowania budynków mieszkalnych, stan technicznej sprawności instalacji gazowej w budynku powinien być kontrolowany równocześnie z kontrolą stanu technicznego przewodów i kanałów wentylacyjnych oraz spalinowych.„

Obowiązek dokonywania okresowych kontroli, o których mowa w art. 62 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane, oraz prowadzenia książki obiektu budowlanego zgodnie z art. 64 ust. 1 i 2 tej ustawy, co do zasady dotyczy także dróg wewnętrznych. Pamiętać należy, że Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona        i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku – do Właściciela tego terenu.

Zgodnie z ustawą – Prawo budowlane – obiektami budowlanymi są także obiekty małej architektury umieszczone na placach zabaw i innych miejscach rekreacji, m.in. huśtawki, zjeżdżalnie, karuzele, kolejki linowe, w wyniku czego Właściciele i Zarządcy mają obowiązek utrzymania ich w należytym stanie technicznym (naprawy, remonty). Zobowiązani są również zapewnić stałe bezpieczeństwo użytkowania placów zabaw i innych miejsc służących rekreacji, przeznaczonych przede wszystkim dla dzieci. Szczegółowe wymagania dotyczące urządzeń służących rekreacji na placach zabaw, sposobu montażu zapewniającego bezpieczne ich użytkowanie znajdują się w Polskich Normach z grupy PN-EN 1176, które odnoszą się do wyposażenia publicznych placów zabaw oraz sal zabaw.
Obowiązek odpowiedniego zainstalowania i wdrożenia systemu nadzoru nad eksploatacją przez Właściciela lub Zarządcę placu zabaw jest przedłużonym działaniem związanym z certyfikacją wyposażenia. W normie dokładnie określono minimalne wymagania stawiane takiemu nadzorowi:

• plac musi być oznakowany komunikatem: kto jest jego Właścicielem i kto za niego odpowiada,
• mają być zebrane dokumenty poprawności zainstalowanych na danym placu urządzeń,
• Właściciel sprawujący nadzór nad danym placem ma ustalić harmonogram i zakres wykonywania kontroli, powołać osobę odpowiedzialną oraz wyznaczyć sposób potwierdzania jej wykonania,
• Właściciel ma ustalić harmonogram i zakres wykonywania regularnych konserwacji, wyznaczyć odpowiedzialną osobę oraz sposób potwierdzania ich wykonania,
• ma być określony sposób postępowania w przypadku udzielania pomocy na wypadek zagrożenia i informacje te mają być łatwo dostępne dla użytkowników placu,
• Właściciel sprawujący nadzór co najmniej raz w roku musi dokonać oceny skuteczności określonych działań i wprowadzić ewentualne korekty.

Poza regularnymi kontrolami wizualnymi placu zabaw Właściciel lub Zarządca musi zapewnić coroczną kontrolę stanu technicznego. Ma ona ocenić ogólny poziom bezpieczeństwa wyposażenia, stan fundamentów, nawierzchni (który zmienia się pod wpływem warunków atmosferycznych), ślady rozkładu lub korozji, a także możliwe zmiany w poziomie bezpieczeństwa na skutek wykonanych napraw, dodanych lub wymienionych części składowych. Specjalną uwagę należy zwrócić na elementy o konstrukcji niewymagającej obsługi przez cały okres ich eksploatacji.

Kamera termowizyjna pozwala na szybkie i dokładne wykrycie nieprawidłowości w ociepleniach budynków, instalacjach grzewczych, instalacjach chłodniczych, izolacjach oraz urządzeniach elektroenergetycznych.
Najczęściej dla naszych klientów wykonujemy:

• kontrole szczelności pokrycia dachu, wykrywanie zawilgoceń ścian,
• kontrole wycieków w instalacji ogrzewania bądź klimatyzacji,
• kontrola maszyn, urządzeń oraz osprzętu elektrycznego
• kontrole stanu obiektu przed zakupem
• kontrole montażu stolarki drzwiowej i okiennej
• kontrole izolacji termicznej budynku, badanie dachów, badanie ścian zewnętrznych, wskazanie mostków cieplnych przed dociepleniem.

Normą dla oświetlenia elektrycznego jest PN-EN 12464-1:2012 Światło i oświetlenie – Oświetlenie miejsc pracy – Część 1: Miejsca pracy we wnętrzach. Zgodnie z § 26 ust. 2 Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.) Oświetlenie stanowisk pracy powinno być poddawane przeglądom, aby Pracodawca mógł potwierdzić, iż pracownikom zostało zapewnione oświetlenie elektryczne o parametrach zgodnych z Polskimi Normami. Pomiary natężenia oświetlenia stanowisk pracy powinny być także dokonane w następujących sytuacjach:

1) po zmianie rodzaju oświetlenia, np. z jarzeniowego na energooszczędne lub po wymianie zużytych żarówek na nowe, ale o innej mocy,
2) po zmianie aranżacji pomieszczenia, np. po wybudowaniu (lub wyburzeniu) w pomieszczeniu ścianek działowych itp., kiedy natężenie oświetlenia może się pogorszyć.

OŚWIETLENIE AWARYJNE – PODSTAWY

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku (Dz.U. 2010 nr 109 poz. 719) w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, stanowi o tym, że oświetlenie awaryjne ewakuacyjne należy do urządzeń przeciwpożarowych.

Oświetlenie awaryjne ma za zadanie zapewnić bezpieczne opuszczenie zajmowanych przestrzeni podczas wystąpienia awarii zasilania oświetlenia podstawowego. Oświetlenie ewakuacyjne to część oświetlenia awaryjnego, która umożliwia bezpieczne opuszczenie zagrożonego miejsca. Podstawowymi aktami prawnymi dotyczącymi oświetlenia awaryjnego są:

• • norma PN-EN 12665 Światło i oświetlenie – Podstawowe terminy oraz kryteria określania wymagań dotyczących oś
  • norma PN-EN 1838 Zastosowanie oświetlenia – oświetlenie awaryjne (w języku angielskim).
  • norma PN-EN 50172 Systemy awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego.
  • norma PN-EN 62034 Systemy automatycznego testowania awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego zasilanego z akumulatorów
  • norma PN-EN 60598-2-2 Oprawy oś Część 2-2: Wymagania szczegółowe. Oprawy oświetleniowe wbudowane.

Podział oświetlenia awaryjnego:

OŚWIETLENIE AWARYJNE – KONTROLE

Raportowanie systemu awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego

W przypadku występowania awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego należy prowadzić dziennik w celu zapisu sprawozdań, testów, uszkodzeń oraz zmian wprowadzonych w oświetleniu.

Dziennik powinien znajdować się w obrębie nieruchomości pod nadzorem osoby wyznaczonej przez Dzierżawcę/Właściciela; powinien być łatwo dostępny do kontroli przez każdą upoważnioną osobę.

W dzienniku powinny znajdować się następujące informacje:

• • data zamówionego systemu wraz ze świadectwami określającymi zmiany,
  • data każdego wykonanego sprawdzenia oraz testu,
  • data oraz zwięzły ale szczegółowy opis każdego wykonanego serwisu i sprawdzenia lub przeprowadzenia testu,
  • data oraz zwięzły ale szczegółowy opis wszystkich uszkodzeń i przeprowadzonych napraw,
  • data oraz zwięzły ale szczegółowy opis każdej zmian w instalacji oświetlenia awaryjnego,
  • w przypadku stosowania urządzeń testujących automatycznie, należy opisać podstawową charakterystykę i sposób działania urządzeń.

Testowanie awaryjnego oświetlenia ewakuacyjnego

Według normy PN-EN 50172 testy powinny być przeprowadzane w określonych odstępach:

Test codzienny:

– sprawdzenie wzrokowe elementów oświetlenia i oznakowania.

Test comiesięczny:

– w przypadku stosowania automatycznych urządzeń testujących, wyniki przeprowadzonych, krótkotrwałych testów należy rejestrować.

Test należy przeprowadzić według następujących etapów:

• • Włączyć awaryjny tryb pracy każdej oprawy oświetleniowej i każdego znaku wyjścia oświetlonego wewnętrznie z zasilaniem akumulatorowym, poprzez symulację uszkodzenia zasilania podstawowego na czas wystarczający do upewnienia się, że każda lampa ś

UWAGA! Zaleca się, aby okres symulowanego uszkodzenia był wystarczający dla potrzeb badania, jednakże minimalizowany ze względu na możliwość uszkodzenia komponentów systemu, np. lamp.

Podczas tego okresu należy sprawdzić wszystkie oprawy oświetleniowe i znaki, aby upewnić się, czy istnieją, czy są czyste oraz czy prawidłowo funkcjonują.

Na końcu tego testu okresowego zaleca się przywrócenie zasilania świetlenia podstawowego i sprawdzenie każdej lampki kontrolnej lub urządzenia, w celu upewnienia się, że wskazują one na przywrócenie zasilania podstawowego.

W przypadku systemów centralnych akumulatorów należy sprawdzić prawidłowość działania systemu monitorowania.

W przypadku zespołów generatorów  należy odnieść się do wymagań wg. ISO 8528-12.

Test coroczny:

• • w przypadku stosowania automatycznych urządzeń testujących należy spisać zarejestrowane wyniki.

W pozostałych przypadkach wykonujemy test comiesięczny oraz sprawdzamy, czy czas rozładowania akumulatora jest zgodny z czasem potrzebnym do ewakuacji,

• • następnie trzeba przywrócić zasilanie oświetlenia podstawowego i dokonać sprawdzenia każdej lampki kontrolnej oraz urządzenia, aby sprawdzić, czy wskazują one na przywrócenie zasilania podstawowego, zalecane jest sprawdzenie poprawności działania układu ładowania,
  • wyniki testu oraz datę jego wykonania należy wpisać w dzienniku,
  • w przypadku występowania zespołów generatorów tj. w teście comiesięcznym, należy odnieść się do wymagań ISO 8528-12.

Ponadto należy sprawdzić czy natężenie oświetlenia spełnia wymagania określone w normie PN-EN 1838 (opisane w tabelach poniżej).

Badanie natężenia oświetlenia należy wykonywać za pomocą luksomierza.

„Wszystkie pomiary natężenia oświetlenia należy wykonywać miernikiem z korelacją cosinusową i fotopową V(λ), natomiast wszystkie pomiary luminacji należy wykonywać miernikami z korelacją fotopową V(λ).

Miernik powinien mieć tolerancję błędu nie przekraczającą 10%.”

OŚWIETLENIE AWARYJNE – WYTYCZNE

Awaryjne oświetlenie ewakuacyjne powinno być stosowane w pobliżu ( „w pobliżu” oznacza  odległość maksymalnie 2 m mierząc w płaszczyźnie poziomej):

• • każdych drzwi wyjściowych przeznaczonych do wyjść ewakuacyjnych,
  • schodów, tak aby każdy stopień był bezpośrednio oświetlony,
  • każdej zmianie poziomu ewakuacji,
  • każdego znaku bezpieczeństwa oświetlonego zewnętrznie, który musi być oświetlony w warunkach oświetlenia awaryjnego,
  • przy każdej zmianie kierunku,
  • przy każdym skrzyżowaniu korytarzy (aby oświetlić wszystkie kierunki),
  • przy każdym wyjściu ewakuacyjnym oraz na zewnątrz budynku do miejsca bezpieczeństwa,
  • przy każdym punkcie pierwszej pomocy (tak aby natężenie oświetlenia awaryjnego na pionowej płaszczyźnie skrzynki pierwszej pomocy wynosiło 5lx),
  • przy każdym punkcie umieszczenia sprzętu przeciwpożarowego oraz przycisku alarmowego – (tak aby natężenie oświetlenia awaryjnego na pionowej płaszczyźnie przycisku alarmowego oraz sprzętu przeciwpożarowego wynosiło 5lx),
  • w każdym punkcie sprzętu dla niepełnosprawnych,
  • przy miejscu ewakuacji niepełnosprawnych i przyciskach alarmowych; oświetlenie awaryjne powinno występować także w pobliżu przycisków alarmowych zapewniających dwukierunkową komunikację oraz w toaletach dla niepełnosprawnych

Wszystkie przeszkody, które występują na wysokości do 2 metrów na drodze ewakuacyjnej oraz w strefie otwartej, muszą być oświetlone.

Oświetlenie zapasowe

Jeżeli oświetlenie zapasowe stosowane jest jako awaryjne oświetlenie ewakuacyjne, to powinno ono spełniać odpowiednie wymagania (wymienione poniżej).

Jeżeli przy oświetleniu zapasowym natężenie oświetlenia jest niższe niż minimalny poziom natężenia przy oświetleniu podstawowym, oświetlenie to należy wykorzystać tylko do przerwania czynności lub ich zakończenia.

Oświetlenie drogi ewakuacyjnej

Oświetlenie ewakuacyjne ma za zadanie umożliwienie bezpiecznego wyjścia z miejsca przebywania oraz szybkie zlokalizowanie i użycie sprzętu przeciwpożarowego.

Wymagania wg. normy PN-EN 1838 Zastosowanie oświetlenia. Oświetlenie awaryjne:

1. 1. W przypadku dróg ewakuacyjnych o szerokości do 2 m, średnie natężenie oświetlenia na podłoże wzdłuż środkowej linii drogi ewakuacyjnej powinno być nie mniejsze niż 1 lx, a na centralnym pasie drogi, obejmującym nie mniej niż połowę szerokości drogi, natężenie oświetlenia powinno stanowić, co najmniej 50 % podanej wartości

UWAGA 1: Szersze drogi ewakuacyjne mogą być traktowane jako kilka dróg o szerokości 2 m lub mogą mieć oświetlenie jak w strefach otwartych (zapobiegające panice).

1. 1. Stosunek maksymalnego natężenia oświetlenia do minimalnego natężenia oświetlenia wzdłuż centralnej linii drogi ewakuacyjnej nie powinien być większy niż 40:1.
   2. Olśnienie przeszkadzające powinno być utrzymane na niskim poziomie dzięki ograniczaniu światłości opraw w obrębie pola widzenia.

W przypadku poziomych dróg ewakuacyjnych wartości światłości opraw, wewnątrz strefy wyznaczonej kątami od 60^o do 90^o liczonymi od pionu, nie powinny przekraczać wartości podanych w tablicy 1.

W przypadku wszystkich innych dróg ewakuacyjnych i stref graniczne wartości nie powinny być przekroczone przy żadnym kącie.

Tablica:1 Ograniczenie olśnienia przeszkadzającego 

1. 1. Aby barwy bezpieczeństwa były rozpoznawane, minimalna wartość wskaźnika oddawania barw Ra dla źródeł światła powinna wynosić
   2. Na drodze ewakuacyjnej 50% wymaganego natężenia oświetlenia powinno być wytworzone w ciągu 5s, a pełny poziom natężenia oświetlenia w ciągu 60s.

Podsumowanie wymagań dotyczących oświetlenia dróg ewakuacyjnych

 Oświetlenie strefy otwartej

Oświetlenie strefy otwartej (np. sala gimnastyczna, aula, hol), tzw. zapobiegające panice, stosowane jest w celu uniknięcia paniki oraz umożliwienia dotarcia do drogi ewakuacyjnej.

Wymagania wg. normy PN-EN 1838 Zastosowanie oświetlenia. Oświetlenie awaryjne:

1. 1. Natężenie oświetlenia nie powinno być mniejsze niż 0,5 lx na poziomie podłogi, na niezabudowanym polu czynnym strefy otwartej, z wyjątkiem wyodrębnionego przez wyłączenie z tej strefy obwodowego pasa o szerokości 0,5m.
   2. Stosunek maksymalnego natężenia oświetlenia do minimalnego natężenia oświetlenia w strefie otwartej nie powinien być większy niż 40:1.
   3. Olśnienie przeszkadzające powinno być utrzymywane na niskim poziomie przez ograniczanie wartości światłości opraw w polu widzenia. Wartość światłości, w obrębie strefy wyznaczonej kątami od 60^odo 90^o liczonymi od pionu nie powinny przekraczać wartości podanych w tablicy 1.
   4. Aby barwy bezpieczeństwa był rozpoznawane, minimalna wartość wskaźnika oddawania barw Ra dla źródeł światła powinna wynosić Oprawa nie powinna istotnie zmieniać wartości tego wskaźnika.
   5. Minimalny czas stosowania oświetlenia dla celów ewakuacji powinien wynosić
   6. W strefie otwartej 50% wymaganego natężenia oświetlenia powinno być wytworzone w ciągu 5s, a pełny poziom natężenia oświetlenia w ciągu 60s.

Podsumowanie wymagań dotyczących oświetlenia strefy otwartej

Oświetlenie strefy wysokiego ryzyka

Strefa wysokiego ryzyka to miejsce, w którym ewakuacja może nastąpić dopiero po zakończeniu wykonywanej czynności w bezpieczny sposób, a następnie udanie się w kierunku drogi ewakuacyjnej.

Wymagania wg. normy PN-EN 1838 Zastosowanie oświetlenia. Oświetlenie awaryjne:

1. 1. W strefie wysokiego ryzyka eksploatacyjne natężenie oświetlenia na płaszczyźnie odniesienia nie powinno być mniejsze niż 10% eksploatacyjnego natężenia oświetlenia wymaganego dla danych czynności, jednakże nie powinno być mniejsze niż 15 lx. Należy wyeliminować efekt stroboskopowy.
   2. Równomierność natężenia oświetlenia w strefie wysokiego ryzyka nie powinna być mniejsza niż 0,1.
   3. Olśnienie przeszkadzające powinno być utrzymywane na niskim poziomie przez ograniczanie wartości światłości opraw w polu widzenia. Wartości światłości, w obrębie strefy wyznaczonej kątami od 60^odo 90^o liczonymi od pionu, nie powinny przekraczać wartości podanych w tablicy 1.
   4. Aby barwy bezpieczeństwa były rozpoznawane, minimalna wartość wskaźnika oddawania barw Ra dla źródeł światła powinna wynosić Oprawa nie powinna istotnie zmieniać wartość tego wskaźnika.
   5. Minimalny czas stosowania oświetlenia powinien być wyznaczony okresem, w którym występuje ryzyko niebezpieczeństwa dla ludzi.
   6. Oświetlenie strefy wysokiego ryzyka powinno zapewniać pełne wymagane natężenie oświetlenia w sposób ciągły lub w ciągu 0,5 s w zależności od zastosowania. 

Podsumowanie wymagań dotyczących oświetlenia strefy wysokiego ryzyka

WYMAGANIA DOTYCZĄCE KONTROLI DRZWI I BRAM PPOŻ.
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku
(Dz.U. 2010 nr 109 poz. 719 ) w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, ilekroć w rozporządzenie jest mowa o:
urządzeniach przeciwpożarowych – należy przez to rozumieć urządzenia (stałe lub półstałe, uruchamiane ręcznie lub samoczynnie) służące do zapobiegania powstaniu, wykrywania, zwalczania pożaru lub ograniczenia jego skutków, a w szczególności stałe i półstałe urządzenia gaśnicze i zabezpieczające, urządzenia inertyzujące, urządzenia wchodzące w skład dźwiękowego systemu ostrzegawczego i systemu sygnalizacji pożarowej, w tym urządzenia sygnalizacyjno-alarmowe, urządzenia odbiorcze alarmów pożarowych i urządzenia odbiorcze sygnałów uszkodzeniowych, instalacje oświetlenia ewakuacyjnego hydranty wewnętrzne i zawory hydrantowe, hydranty zewnętrzne, pompy w pompowniach przeciwpożarowych, przeciwpożarowe klapy odcinające, urządzenia oddymiające, urządzenia zabezpieczające przed powstaniem wybuchu i ograniczające jego skutki, kurtyny dymowe oraz drzwi, bramy przeciwpożarowe, jeżeli są wyposażone w systemy sterowania, przeciwpożarowe wyłączniku prądu oraz dźwigi dla ekip ratowniczych.

Jednak zgodnie z DTR producentów, drzwi i bramy przeciwpożarowe nie wyposażone w systemy sterowania powinny być poddawane przeglądom. Przeglądy te muszą odbywać się z częstotliwością określoną przez producenta – co najmniej raz w roku.
Przeglądy drzwi przeciwpożarowych przeprowadzane zgodnie z zasadami określonymi przez producenta, dokumentacją techniczno-ruchową oraz instrukcją obsługi producenta, obejmują najczęściej:

• ogólną kontrolę wzrokową m.in. sprawdzenie kompletności osprzętu, powłoki lakierniczej
• kontrolę oznakowania drzwi
• kontrolę funkcjonowania drzwi
• sprawdzenie szczeliny występującej pomiędzy posadzką a skrzydłem
• kontrolę stanu uszczelki pęczniejącej
• wykonanie protokołu z przeglądu technicznego

Ewentualne dodatkowe wymagania oraz większe częstotliwości przeglądu drzwi przeciwpożarowych mogą wynikać z zapisów DTR drzwi i bram.

„Z obowiązku corocznego sprawdzenia stanu technicznego elementów budynku, budowli
i instalacji narażonych na szkodliwe wpływy atmosferyczne i niszczące działania czynników występujących podczas użytkowania obiektu, instalacji i urządzeń służących ochronie środowiska (sprawdzeń, o których mowa w art. 62 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy Prawo budowlane) zwolnieni zostali Właściciele i Zarządcy:

• budynków mieszkalnych jednorodzinnych
• obiektów budowlanych budownictwa zagrodowego i letniskowego
• całej grupy obiektów budowlanych wymienionych w art. 29 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane (np. obiekty gospodarcze związane z produkcją rolną i uzupełniające zabudowę zagrodową w ramach istniejącej działki siedliskowej, jak parterowe budynki gospodarcze o powierzchni zabudowy do 35 m², przy rozpiętości konstrukcji nie większej niż 4,80 m, wolnostojące parterowe budynki gospodarcze, wiaty i altany oraz przydomowe oranżerie (ogrody zimowe) o powierzchni zabudowy do 25 m², przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m² powierzchni działki, wiaty przystankowe i peronowe, obiekty małej architektury, ogrodzenia, itd.).

Obiekty te podlegają jednak kontroli rocznej w pozostałym zakresie, jeśli oczywiście posiadają elementy podlegające sprawdzeniom, o których mowa w art. 62 ust. 1 pkt 1 lit. b
i c ustawy – Prawo budowlane, oraz podlegają kontroli pięcioletniej, o której mowa w art. 62 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane.”